ศาสตราจารย์ ดร.อุกฤษ มงคลนาวิน ได้พิจารณาเห็นว่าสถานะทางสังคม เศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อมปัจจุบันทำให้ พ่อ-แม่-ปู่-ย่า-ตา-ยาย หรือผู้ปกครองเด็ก ต้องละทิ้งครอบครัวไปทำมาหากินหรือดำรงชีวิตในถิ่นฐานอื่น เพื่อหารายได้เลี้ยงดูครอบครัว

วิถีชีวิตที่เปลี่ยนไป เป็นตัวการสำคัญประการหนึ่งในการทำลายเด็กโดยไม่รู้ตัว ได้แก่ ภาวะที่ พ่อ – แม่ ต้องออกไปทำงานโดยทิ้งเด็กอยู่บ้านตามลำพัง หรือภาวะที่ต้องนำเด็กไปยังสถานที่ทำงาน เช่น ตามสถานที่ก่อสร้าง ตลอดจนการตระเวนขายของด้วยรถเข็น โดยมีเด็กนอนอยู่ใต้รถเข็นนั้น ซึ่งเป็นปัญหา ครอบครัวที่มีผลต่อการเจริญเติบโตของเด็กอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้